Użycie metody dryfu z wykorzystaniem aparatu cyfrowego

Metoda dryfu wykorzystywana jest do dokładnego ustawienia osi godzinnej montażu paralaktycznego na biegun północny w przypadku braku widoczności okolic bieguna północnego nieba. Jej zastosowanie wymaga wykonania kilku wzrokowych obseracji wybranych gwiazd przy użyciu teleskopu. Dużo dokładniejsze wyniki, niż obserwacje wizualne, daje wykorzystanie zdjęć wykonanych aparatem cyfrowym (lub kamerą CCD) połączonym z obiektywem o dużej ogniskowej. Im dłuższa ogniskowa tym dokładniejsze będzie ustawienie monatażu. W przeciwieństwie do teleskopu typu Newton lub Maksutov w wizjerze aparatu fotograficznego połączonego z teleobiektywem otrzymujemy obraz prosty.

Etap 1 polega na ustawieniu montażu paralaktycznego w taki sposób, aby oś godzinna wskazywała kierunek północny. Aparat z obiektywem przytwierdzonym do montażu wycelowujemy w gwiazdy w rejonie południka lokalnego, najlepiej blisko równika niebieskiego. Są to więc gwiazdy, które właśnie górują. Znajdują się one wówczas w tzw. kulmniacji górnej i poruszają się niemal poziomo względem horyzontu.

Zdjęcie 1. Montaż paralaktyczny marki Meade LX85 z zamocowanym aparatem fotograficznym zamiast tubusa teleskopu. Obiektyw wycelowany jest w gwiazdy w rejonie południka lokalnego.

Na tym etapie nie jest istotna dokładność nachylenia osi godzinnej teleskopu. Oczywiście im dokładniej pokrywa się ona z osią świata tym lepiej. Podczas wykonywania zdjęcia, w pierwszym okresie naświetlania trwającym 10 sekund aparat nie porusza się - napęd teleskopu w osi godzinnej musi być wyłączony. Po tym okresie włączamy napęd lub ręcznie prowadzimy głowicę wspierając się lunetką pomocniczą. Drugi etap naświetlania wynosi 50 sekund.
Na wykonanym tą metodą zdjęciu uzyskujemy poziomy 10 sekundowy ślad gwiazdy i grubszy pionowy ślad z prawej strony (Zdjęcie 2). Jeżeli kreska ta skierowana jest w dół w stosunku do kreski poziomej to montaż paralaktyczny należy nieznacznie obrócić w azymucie w lewo (przeciwnie do wskazówek zegara) w kierunku wschodnim. Ponownie wykonujemy zdjęcie tą samą metodą. Powinniśmy użyskać taką samą kreskę poziomą, ale już krótszą kreskę pionową (Zdjęcie 3). Jeżeli kreska ta wyjdzie ponad kreskę poziomą (Zdjęcie 4), wówczas oznaczać to będzie, że za bardzo przekręciliśmy montaż na wschód. Po wykonaniu kilku takich prób pionowa kreska znikinie a zamiast niej pozostanie jasny punkt. Oznaczać to będzie, że nasz montaż został idealnie ustawiony na azymut północ-południe.

Zdjęcie 2. Ruch gwiazd przechodzących przez południk niebieski. Górowanie każdej z gwiazdy wypada dokładnie na południku niebieskim.



Zdjęcie 3. Przekręcenie montażu w kierunku wschodnim spowodowało zminiejszenie kreski pionowej śladu gwiazdy.




Zdjęcie 4. Zbyt dużre przekręcenie montażu w kierunku wschodnim spowodowało ruch gwiazdy w górę.




Zdjęcie 5. Prawidłowe ustawienie montazu na azymut.





Etap 2 polega na wycelowaniu aparatu w gwiazdy znajdujące się nad wschodnim lub zachodnim horyzontem. Ponownie dokonujemy 10 sekundowego naświetlania bez prowadzenia montażu w osi rektascencji a następnie włączamy prowadzenie na 50 sekund. Postępujemy identycznie jak w etapie 1 tylko tym razem dokonujemy regulacji kąta nachylenia osi godzinnej w stosunku do horyzontu. Dążymy do takiego efektu, aby za kreską poziomą odpowiadajacą 10 sekundom bez prowadzenia pojawił się jasny punkt giwazdy naświetlonej przez ostatnie 50 sekund ekspozycji. Jeżeli wybraliśmy wschodni horyzont to w przypadku gdy kreska pionowa jest powyżej kreski poziomej, należy podnieść oś godzinną. Jeżeli jest poniżej wówczas należy ją obniżyć.

Po wykonaniu obu etapów kalibracji montaż będzie dokładnie ustawiony i jego oś godzinna będzie pokrywać się z osią świata. Oczywiście im dłuższe obserwacje lub fotografie obiektów niebieskich będziemy chiceli wykonać podczas nocy obserwacyjnej tym dłuższe czasy ekspozycji dla zdjęć kalibracyjnych należy zastosować.